'Wat je kúnt is belangrijk, niet wat je mankeert...'

Min of meer bij toeval ontstond begin 1995 het project 'Motor Mobiliteit voor Gehandicapten'. Een groep vakfanaten en pioniers die, met groot respect voor elkaars vakmanschap, een gezamenlijk doel voor ogen hadden. Niet gestoeld op veel kennis en ervaring, maar puur vanuit de ambitie om motorrijden mogelijk te maken voor mensen met een handicap.

MMvG'er Richard Wind (armprothese)

Nu, twee decennia verder, is dit project uitgegroeid tot een, ook internationaal, uniek fenomeen. Overheid en bedrijfsleven strijden schouder aan schouder voor de belangen van gehandicapten met een passie voor motorrijden.

Want motorrijden betekent méér dan alleen mobiliteit. Het is beleving, vrijheid, 'a way of life'... Maar als lichamelijke beperkingen roet in het eten gooien, blijft vaak toch die passie bestaan. En dan komt de waarde én het maatschappelijk belang van het MMvG­-project in beeld.

Het door de projectgroep ontwikkelde systeem, de MMvG­-methode, maakt het in veel gevallen voor mensen met een lichamelijke beperking tóch mogelijk om op een veilige, verantwoorde en legale manier (weer) met de motor op pad te gaan. Met inachtneming van wet­ en regelgeving wordt gezocht naar adequate oplossingen voor de gerezen problemen. En vaak met succes. Werkend volgens een secuur omschreven protocol, wordt 'gehandicapt zijn' tot een relatief begrip gemaakt.

Motorrijden met een handicap? Daar passen wíj een mouw aan!

Motorrijden met een lichamelijke handicap is zeker geen uitvinding van de projectgroep Motor Mobiliteit voor Gehandicapten. Dit verschijnsel bestaat waarschijnlijk al zo lang als het motorrijden zelf. Tot voor kort waren dit echter individuele acties. Het is wel voor het eerst dat er een gestructureerd systeem bestaat om mensen met zowel de procedures als de techniek te helpen. Dit systeem is een route langs de verschillende facetten van de projectgroep Motor Mobiliteit voor Gehandicapten.

Om een motorfiets op de openbare weg te mogen berijden, moet zowel de bestuurder als de motor aan een aantal eisen voldoen. Van de bestuurder wordt verwacht dat hij lichamelijk en geestelijk in staat is het voertuig zelfstandig te bedienen en besturen en op een veilige en verantwoorde manier aan het verkeer deel te nemen.

Projectcoördinator Rob Janssen, sprak onderstaande woorden tijdens de afscheidsdienst voor Sander Bison

Sander Bison

Het is woensdag 3 mei 1995

Ik ben bezig met het opbouwen van de werkplaats voor mijn nieuw opgestarte bedrijfje en loop rond, gehuld in een smerige overall, die mij ook nog eens vijf maten te groot is. Mijn handen en hoofd zijn besmeurd. De bel. Ik maak open en voor mij staat een keurige heer met krullend peper en zout-kleurig haar, een snor en een vriendelijke uitstraling. "Goedemiddag, mijn naam is Bison. Ik ben aanpassingsdeskundige bij het CBR. Mijn collega's vertelden mij dat u iets wilde gaan doen met motor-aanpassingen. Heeft u even een paar minuutjes?" We vinden een plekje in het kantoor van mijn huurbaas en raken in gesprek. Uren later, hoog tijd voor het avondeten, laat ik hem weer uit. Het lijkt alsof ik een oude bekende naar de deur begeleid. Ik voel, intuïtief, dat er iets heel bijzonders gebeurd is...